صامت بروجردی » غزلیات » شمارهٔ ۱۲

ای خوش آن روز که دل به هر غمت جایی داشت

سر سودازده با مهر تو سودایی داشت

هر چه سوز دلم از درد فراقت غم نیست

کاشکی شام غمت و عده فردایی داشت

گفت از دامن مقصود مکش دست ای کاش

دل شوریده من تاب و توانایی داشت

خانه بر دوش کسی یاد ندارد چون من

باز مجنون به جهان گوشه صحرایی داشت

هر کجا رفتم اگر کعبه و گر بتکده بود

دیدم از زلف تو یک سلسله برپایی داشت

روز و شب در قفس سینه دلم ناله کند

آه اگر رخنه از بهر تماشایی داشت

کور خوانده است مرا زاهد مغرور ای کاش

سود خود دیدی اگر دیده بینایی داشت

هر قدم در ره عشقت که نهادم دیدم

خسته و مانده چه من آبله برپایی داشت

عاقبت دست تقاضای قضا برهم زد

هر کجا دید کسی عیش مهیایی داشت

(صامتا) هر که من و عیش مرا دید به خویش

گفت ای کسی که جا بر لب دریایی داشت