کمال خجندی » غزلیات » شمارهٔ ۴۵۷

صبا ز دوست پیامی بسوی ما آورد

بهمدمان کهن دوستی به جا آورد

رسید باد مسیحا دم ای دل بیم

بر آر سرکه طبیب آمد و دوا آورد

نه من ز گرد رهش دل به باد دادم و بس

که باد مشک ختن هم ازین هوا آورد

برای چشم ضعیف رمد گرفته ما

ز خاک مقدم محبوب توتیا آورد

خیال بار که بر سر طبیب حاذق اوست

به جان خسته دلان مژده شفا آورد

شب فراق شد ابر دو دیده در باران

چو در خیال خود آن لعل جانفزا آورد

همیشه مردم چشمم برهنه بر می گشت

ندانم این همه بارانی از کجا آورد

کمال درانه دل با کبوتری در باره

که نامه ای به تو از بار آشنا آورد