حکیم نزاری » غزلیات » شمارهٔ ۱۳۴۶

مرا تا دلی هست جانم تویی

نه خود این جهان کآن جهانم تویی

چه گویم ز دین و دل ای جانِ من

چو جانم تویی این و آنم تویی

نمی خواهم از تو بریدن به جسم

ازیرا که پیوندِ جانم تویی

گر از من بپرسند جانِ تو کیست

روانی بگویم روانم تویی

منم آن که بسیار گویم ولیک

چو اسرار گویم زبانم تویی

ز من هر چه صادر شود آن منم

ترا بی تو من چون ندانم تویی

به هر جا روی در رکابت منم

به هر جا روم هم عنانم تویی

اگرچه ز عشقت بمردم ولیک

حیاتِ دلِ ناتوانم تویی

مرا نیست با بود و نابود کار

یقینم توی و گمانم تویی

نزاری چه پیدا کند بر تو چون

همه آشکار و نهانم تویی