قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۴۴۳

دارم به دو دست خویش دایم تن خویش

آویخته‌ام چو خار در دامن خویش

معذورم اگر ز خویش غافل نشوم

کس چون کند اعتماد بر دشمن خویش؟