قدسی مشهدی » رباعیات » شمارهٔ ۲۰

بگذار چو آه، آسمان‌پویی را

چون اشک مکن پیشه زمین‌شویی را

بیرون مرو از طریق مردان خدا

آموز ز حق‌یافته، دلجویی را