قدسی مشهدی » غزلیات » شمارهٔ ۳۳۳

نپیماید کسی راه حرم، گر من ز پا افتم

نداند سجده بت، از برهمن گر جدا افتم

به صد شمشیر، کوته کی شود دست تمنایم

سر ببریده فتراک تو جوید، گر ز پا افتم

نمی‌خوانم فسون عقل تا صید جنون گردم

نمی‌بندم به گردن حرز، شاید در بلا افتم

فغانم زنده دارد ناله مرغان گلشن را

مزار بلبلان گردد چمن گر از نوا افتم

من آن مرغم که گر از آشیان غم هوا گیرم

همان ساعت چو مرغ تازه پرواز از هوا افتم

فریب آشنایان بین، که روز وصل جانان هم

به فکر ناامیدی از نگاه آشنا افتم

دماغم برنمی‌تابد ز سودا عطر گل قدسی

همان بهتر که روزی چند از چشم صبا افتم