حکیم نزاری » غزلیات » شمارهٔ ۱۱۹۷

گر سر و برگ بلای عشق نداری

ور دل و جان از برای عشق نداری

لاف محبت مزن که در ره وحدت

مرتبۀ اولیای عشق نداری

خانه ی جان از وجود خویش بپرداز

ور نه تو خود جای پای عشق نداری

نیستی آگه که در مراتب اکوان

منزل و ماوا و جای عشق نداری

طائر عرشی ولیک در قفس تن

مانده ای چون هوای عشق نداری

تا سر خود باشدت مده به تکلف

دست به پیمان که پای عشق نداری

همچو جعل گرد خویش گرد و ز گلزار

دور که بوی صبای عشق نداری

رو که به بازار اتحاد نزاری

هیچ متاعی بهای عشق نداری