کمال‌الدین اسماعیل » قطعات » شمارهٔ ۲۳ - ایضاً له

سپهر مجد و کرم عزّدین یگانة دهر

که دست و کلک ترا باقضا مساوقتست

شدست ماه نو اندر جهان مشارالیه

از آنکه باسم اسب توش مطابقتست

بهرچه رای شریفت اشارتی فرمود

سبیل چرخ در آن طاعت و موافقتست

چنان بیمن تو اضداد آشتی کردند

که خوشدلی و هنر را بهم معانقتست

رهی ملازم این حضرتست از دل و جان

بصورت ارچه از آن درگهش مفارقتست

در آن مهم که بجاه تو استعانت رفت

توقّف تو هم از غایت مخالفتست

رهی برابر آن زن بمزد هم باشد

گرین مراقبت از جانب مصادقتست

وگر بطبع برو عاشقی چه درباید؟

ترا که با سروریشی چنان معاشقتست

یکی سوار ز بهر خدای را بفرست

مرا مگیر که خود قدمت مرافتقست

سوار ظلم بنا حق همه جهان بگرفت

به یک سوار به عدل این همه مضایقتست