کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۵۷۵

پیوسته خمیده همچو ابروی توام

چون خطّ تو فتنه گشته بر روی توام

در پای تو افتاده چو گیسوی توام

همواره شکسته بسته چون موی توام