کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۴۶۲

باور نکنی که خوب رویان یکسر

اندر پی زر شوند، آنک بنگر

پیرامن گل بهر دوسه خردۀ زر

صد روی نکو فتاده بر یکدیگر