کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۷۲

وقتی که مرا می طرب در سر بود

یکسر سخنم ز باده و دلبر بود

و امروز کزان حال همی اندیشم

گویی که بجای من کسی دیگر بود