کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۳۰۲

عشق تو مرا جان و روان می‌بخشد

اندوه توام شادی جان می‌بخشد

بخشنده بود مست، از آن خسته‌دلم

تا مست تو شد هردو جهان می‌بخشد