کمال‌الدین اسماعیل » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۷

این خشک گیا که زرد چون روی منست

ریزنده و جای جای جون موی منست

و ایت طاق پل شکسته و آب روان

گویی که مثال چشم و ابروی منست