کمال‌الدین اسماعیل » غزلیات » شمارهٔ ۹۸

می شنوم باز که باری دگر

رغم مرا کرده یی یاری دگر

نیست قرارت بر من تا ترا

با دگری هت قراری دگر

تو بکنار دگران وز تو من

در هو بوس و کناری دگر

باز سرا کار نو آورده یی

اینت دگر ره سرو کاری دگر

نیک بدانست که ما جز بدی

از تو نکردیم شکاری دگر

دل بتو دادن نه صوابست، لیک

رفت ازین نوبت باری دگر

دل ز غم ار خون شودم گو که شود

نیست جز این کارش کاری دگر

خوش نبود الحق در راه عشق

هر نفسی تازه شماری دگر

ورنه توانم که کنم رغم تو

به ز تو یا همچو تو یاری دگر