حکیم نزاری » غزلیات » شمارهٔ ۵۲۱

مرا که جان به دهان از فراق یار برآمد

هزار بار فرو شد هزار بار برآمد

چه می کنم ز چنین روزگار بی تو دریغا

که در فراق ز جان و دلم دمار برآمد

دلم ز مهر و وفا رفت خانه خانه هم چون مهر

وفا ندید بسی گرد هر دیار برآمد

کنار تا به میان چون برآمده ست ز چشمم

که از میان تو شوری هزار بار برآمد

گره گره شود از خونِ بسته دل ریشم

نفس نفس که ز حلقم به اضطرار برآمد

فرو شده ست مرا خار عشق بر رگ جانم

دمار از رگ جانم ز خار خار برآمد

اگر برآمد خار از کنار یاسمن تو

بدیع نیست که گل هم ز نوکِ خار برآمد

بلای عشق تو ما را کمند عشق به گردن

برهنه کرد و به بازار روزگار برآمد

نه هم نزاری مسکین به بحر عشق فرو شد

که چون نزاری از این دست صدهزار برآمد