حکیم نزاری » غزلیات » شمارهٔ ۳۹۶

زمانه گرچه بسی بر سرم نهاد

کمند زلف تو باری دگر به دستم داد

خوشا حیات به رویت که زنده زان نفسم

که با تو باز ملاقاتم اتفاق افتاد

بلی حصول مراد از حیات جسمانی

دمیست در نظرِ همدمی ، دگر همه باد

رفیق همدم ما در سفر خیال تو بود

که آفرین خدا بر رفیق همدم باد

بهشت اهل صفا چیست ؟ راست گویم نیست

مگر دری که به دیدار دوستان بگشاد

دهان به چشمه نوش تو تا درآوردم

از آن زمان ز لب کوثرم نیامد یاد

به بندگی تو تا کرده ام قدم ثابت

به قامت تو که هستم ز هرچه هست آزاد

نخست طالب حج ترک سر گرفت آن گه

قدم به عزم متین در طریق کعبه نهاد

طمع به صحبت شیرین خطا بود کردن

به ترک جان گرامی نکرده چون فرهاد

نزاریا به ثبات قدم مکن دعوی

که خانه بر گذر سیل می نهی بنیاد

محل پنجه صبر تو پیش بازوی عشق

چنان که موم بود در برابر پولاد