امیر معزی » رباعیات » شمارهٔ ۱۲۹

گرچه دل و سینه‌ کان گوهر دارم

رخساره زرنج هر دو چون زر دارم

کان بستهٔ زلف ماه دلبر دارم

وین خستهٔ تیر شاه سنجر دارم