امیر معزی » رباعیات » شمارهٔ ۱۱۰

خستی دل من به غمزه ای بدر منیر

چونانکه ملک سینهٔ من خست به تیر

در سینه و دل‌کنون دو پیکان دارم

از سینه و دل هر دو برون آمده‌گیر