امیر معزی » قصاید » شمارهٔ ۲۹۶

آن چنبر پرحلقه و ان حلقه پرخم

دام است و کمندست بر آن عارض خرم

دامی و کمندی که ز بهر دل خلق است

چون سلسله پُر حلقه و چون دایره پرخم

از دیدن آن دلبر و نادیدن آن ماه

یک روز کنم شادی و یک روز خورم غم

گاه از طلب وصل مرا گرم شود دل

گاه از تعب هجر مرا سرد شود دم

چون وصل بود بشکفد اندر تن من جان

چون هجر بود بفسرد اندر رگ من دم

عشقش مدد آتش و آب است‌ که دارم

همواره از او در دل و در دیده تف و نم

هرچند که در دیده من نم شود فزون

یک ذره همی در دل من تف نشود کم

بزمی که در او صورت زیبای تو باشد

شادیش پیاپی بود و باده دمادم

از صورت زیبای تو آرامش بزم است

وز سیرت صدرالدین آرایشِ عالم

آزاده محمد که ز اِفضال و محامِد

چون جد و پدر بر وزرا هست مقدم

در جنب معالیش بس از احمد مختار

یک ذره نماید همه ذریت آدم

چون روی به دیوان نهد از بارگه خویش

بر بارگی ابرش و بر مرکب ادهم

اقرار دهد عقل که در عالم اقبال

بختی است مجسم شده بر باد مجسم

بر چشمهٔ زمزم‌ کف او را شرف آمد

هرچند که آن چشمه عزیزست و مکرم

هر روز بود از کف او رحمت زُوّار

هر سال بود زحمت حجاج به زمزم

تضمین‌ کنم این بیت که از روی حقیقت

معنیش جز او را به جهان نیست مسلم

تا درگه او یابی مگذر به درکس

زیرا که حرام است تیمم به لب یم

ای بار خدایی که به تو صدر وزارت

میراث رسیده است ز جد و پدر و عم

هم صاحب آفاقی و هم قاسم ارزاق

آفاق به تو ایمن و ارزاق مقسم

فضل و هنر از شِیمتِ محمودِ تو نشگفت

خورشید دهد روشنی و مشک دهد شم

کیفیّت وکمیّت عقلِ تو که داند

عقل تو برون است هم از کَیف و هم از کم

گر صد یک عقل تو به‌ کاوس رسیدی

محتاج نگشتی‌ که زدی دست به رستم

ور آصف دستور به تدبیر تو بودی

قادر نشدی دیو بر انگشتری جم

با عزم تو شغلی نبود مهمل و موقوف

با رای تو کاری نشود مشکل و مبهم

با خنجر عزم تو چه پولاد و چه سنجاب

با ناوک رای تو چه خُفْتان و چه ملحَم

وانجا که بود حکم تو را تیزی شمشیر

با تیزی او کند شود ناخن ضیغم

یک نیمهٔ‌ گیتی به مراد تو شد امروز

آن نیمهٔ گیتی به مراد تو شود هم

مهر تو شرابی است گوارنده‌تر از نوش

کین تو سمومی است گدازنده‌تر از سم

گویی اثر مهر تو و کین تو دارند

رضوان به بهشت اندر و مالک به جهنم

فخری که تو نگزینی آن فخر بود عار

مدحی‌که تو نپسندی آن مدح بود ذم

اقبال سپهری است در اعلام تو مضمر

ارزاق جهانی است در اخلاق تو مُدغَم

چون‌ کلک تو هرگز که شنیده‌ است و که دیده‌ است

بینندهٔ اعمی و سرایندهٔ ابکم

پست است و بدو فرع معالی شده عالی

سست است و بدو اصل معانی شده محکم

شمع است و به اجزای دخان است منقش

زردست و به دیبای سیاه است معمم

هنگام رضا هست صدف‌وار ولیکن

هنگام غضب هست گزاینده چو اَرْقم

سیاره و چرخ است که در سیر و مدارش

بسته است قضا نیک و بد خلق دمادم

از جنبش او بهر ولی رامش و سورست

وز رفتن او قسم عدو شیون و ماتم

استاد ا‌دبیرا است که تاثیر صریرش

در دست تو از چشم کفایت ببرد نم

جادوست که از قیر کند لؤلؤ شهوار

هرگه که در انگشت تو پرقیر کند فم

گویی‌ کف تو هست ید موسی عمران

واو درکف تو هست دم عیسی مریم

ای آن‌که نظام بن نظام بن نظامی

زیبدکه شود کار رهی از تو منظم

‌خسته است دل نازک او ضربت ایام

بر خستهٔ او هست لطفهای تو مرهم

گر حکم تو و رای دلارای تو باشد

مرسوم مهیا شود و بنده منعّم

تا کامل و محجوب بود اعلم و افضل

تا ناقص و معیوب بود اَکمَهُ و ابْکم

اعدای تو بادند همه ابْکَم و اَکْمَه

و احباب تو بادند همه افضل و اعلم