هلالی جغتایی » غزلیات » شمارهٔ ۳۱۹

خوش آنکه در همه روی زمین تو باشی و من!

به جز من و تو نباشد، همین تو باشی و من

بهار می رسد، آیا بود که در چمنی

نشسته پای گل و یاسمین تو باشی و من؟

شدی به باغ، که آنجا خوش است مجلس می

بلی خوش است، اگر همنشین تو باشی و من

مخوان به جلوه گه ناز خود رقیبان را

همین بس است که، ای نازنین، تو باشی و من

خوش است هم سفری با تو، خاصه آن وقتی

که گر بروم روم، یا به چین، تو باشی و من

بهار آمد و کشت این هوس ز شوق مرا

که: بر کنار گل و یاسمین تو باشی و من

مگو که: عمر هلالی گذشت با دگران

ازین چه باک، اگر بعد ازین تو باشی و من؟