هلالی جغتایی » غزلیات » شمارهٔ ۲۷۱

از پی آن دلبر شیرین شمایل می روم

دل پی او رفت و من هم از پی دل می روم

می روم نزدیک آن قصاب و گو: خونم بریز

من هلاک قتل خویشم، سوی قاتل می روم

گر زند تیغ، از سر کویش نخواهم رفت، لیک

چند گامی همچو مرغ نیم بسمل می روم

چون بکوی او روم ترسم رقیبان پی برند

زانکه من در گریه خود پای در گل می روم

ای که می گویی: برو، تحصیل درس عشق کن

می روم، اما پی تحصیل حاصل می روم

وادی درد و بلا در عشق هر یک منزلست

کرده ام عزم سفر، منزل، بمنزل می روم

می روم سویش باستقبال و خوشحالم که باز

می رسد اقبال و من هم در مقابل می روم

در ره عشق، ای هلالی، از من آگاهی مجو

زانکه من این راه را بسیار غافل می روم