مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۴

چون همت تو به حال من مقرونست

امید مرا به بخت روز افزونست

سمجم همه پر نعمت گوناگونست

زین بیش شود آنچه مرا اکنونست