فرخی سیستانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

گفتم: که بیا وعده دوشینه بیار

ورنه بخروشم از تو اکنون چو هزار

گفتا: دهم ای همه جفا، نک زنهار!

آواز مده که گوش دارد دیوار