فرخی سیستانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲

پیوسته همی جفا نمایی تو مرا

از برداری مگر تو دیوان جفا

آگاهی نیست از وفا هیچ ترا

ای جان پدر نه شیر مرغست وفا