سیف فرغانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۵۶۳

به حال خود چو نظر کردم از تو می‌پرسم

که هیچ باشد ازین صعبتر بلایی؟ نی

گریز از تو و جز تو گریزگاهی نیست

شکایت از تو و غیر از تو پادشایی نی

غم تراست مسلم ز حاکمان امروز

که خون بریزد و اندر میان بهایی نی

از آستان جلالت بپرس تا هرگز

ز دست حلقه برین در چو من گدایی؟ نی

به جان رسید کنون کار سیف فرغانی

سقیم در خطر و درد را دوایی نی

مرا به نزد تو بهر نشست جایی نی

مرا ز دست تو بهر گریز پایی نی

ز بهر جستن تو تا دلم ز جا برخاست

ببین که با سر کویت نشست جایی نی

منم ز خویشان بیگانه بهر تو (و) مرا

بجز سگ تو درین کوی آشنایی نی

چو گل بخوبی صد برگ گشته‌ای و مرا

چو عندلیب به هنگام دی نوایی نی

جهان پر از گل و لاله شده ولی بی‌تو

مرا چو آب به ایام گل صفایی نی

چو ذره بی‌تو وجودم تنست و جانی نی

چو آفتاب همه رویی و قفایی نی