صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات ترکی » غزل شمارهٔ ۱۱

رحم قیل صائبه ساقی، می ایلن دوت الینی

نیچه ایچسون قانینی بواورگی قان اولموش؟

می دن اول چهره زیبا عرق افشان اولموش

یا سراسر گوز اولوب اوزینه حیران اولموش

بوگورن دایره نی هاله گمان ایتمه که چرخ

آغزین آچوب مه شبگردیمه حیران اولموش

گوزدن ایراق که سلطان جنون شوکتدن

هر دو گون باشیمه بیر چتر سلیمان اولموش

لب لعلین غمیدن بس که اودوبدورلار قان

خوبلارون داش اورگی کان بدخشان اولموش

تا گوروپدور نظرین وار اوخ ایلن ای قاشی یای

گل اوزین جمع قیلوب غنچه پیکان اولموش

صاف ایدنده لب جانبخشینی دورانون الی

بیر ایکی قطره داموب چشمه حیوان اولموش