صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۴۳۲۵

از زیر خاک ناله ما می‌توان شنید

بیرون باغ نیز نوا می‌توان شنید

برگ خزان رسیده بود ترجمان باغ

از رنگ چهره حال مرا می‌توان شنید

باور که می‌کند که ازان چشم سرمه دار

آواز دور باش حیا می‌توان شنید

سینگین دلی وگرنه ز طرف کلاه خویش

آواز دل شکستن ما می‌توان شنید

هرچند بر دل تو گران است بوی گل

حرفی ز ما برای خدا می‌توان شنید

پیوسته است سلسله عاشقان به هم

از بلبلان ترانه ما می‌توان شنید

در جلوه گاه حسن تو از موجه سراب

جوش نشاط آب بقا می‌توان شنید

آرام نیست قافله ممکنات را

از ذره ذره بانگ درا می‌توان شنید

پرشور شد ز ناله یک دست من جهان

هرچند کز دو دست صدا می‌توان شنید

حال درون سوخته جانان شوق را

یک بار ای بهشت خدا می‌توان شنید

بوی بهشت را که زمین گیر محشرست

امروز در مقام رضا می‌توان شنید

از دست بازی مژه‌های دراز او

صائب صفیر تیر قضا می‌توان شنید