ملک‌الشعرا بهار » مستزادها » اهلا و سهلا

اهلا و سهلا ای نسیم بهار

ای قاصد زلف یار

از زلف یار آیی چه داری بیار

ای کاروان تتار

گویی هنوز ای نفخهٔ مشکبار

هست آن سیه زلف یار

گو هنوز آن بستگی‌های دل

نگشوده از پای او

وآن کنج ویران است مأوای دل

رنج است کالای او

دلبر ندارد هیچ پروای دل

غافل ز غوغای او

نی نی خطا گفتی چنین نیست راز

نرد تخطی مباز

کز جور دل‌ها سر کشیده است باز

آن زلف دستان طراز

کوته شدش از جور دست دراز

دستان دیگر نبواز

وصل آمد و بگذشت ایام هجر

معدوم شد نام هجر

زهری که پنهان بود در جام هجر

شد جمله در کام هجر

یک سر گذشت آغاز و انجام هجر

برچیده شد دام هجر

بگذشت آن کز دستبرد رقیب

نالان شود جان ما

گردد پریشان‌تر ز زلف حبیب

حال پریشان ما

گل را نباشد ناز بر عندلیب

اندر گلستان ما

بگذشت آن کافراسیاب خزان

آید به ملک چمن

کآذر مهش آ‌ذر فروزد به جان

با نیروی تهمتن

بگذشت آن کز جانب مهرگان

تازد به تل و دمن

با گلبنان باغ بربست دی

عهدی به فال سعید

کاندر چمن تازد دگرباره وی

چپش از قریب و بعید

گر بشکند عهد از ره جهل و غی

ترسم چو عبدالحمید

خوش باشد ار زین شاه گیرند پند

شاهان پیمان‌شکن

سبلت نخایند از ره ریشخند

بر ملت خویشتن

بندند بر ملت در چون و چند

بی‌حیله و مکر و فن

والله خیرالماکرین گفت حق

رو مکر و افسون مکن

از مکر، دم درکش چنین گفت حق

حق را دگرگون مکن

پیمان‌شکن را خصم دین گفت حق

چندین چه و چون مکن

ای ملت عثمانی ای رویتان

پیوسته روی خدا

ای ملت عثمانی ای سویتان

همواره روی خدا

بشکسته از نیروی بازویتان

پشت عدوی خدا

شد مایهٔ رادی و فرزانگی

جِیشِ سِلانیکتان

دست ستم از دشمن خانگی

بربسته پلتیکتان

رانند تحسین‌ها به مردانگی

از دور و نزدیکتان

چتر (‌ترقی‌)‌تان برازنده شد

از نعمت (‌اتحاد)

بنیاد (‌اقدام‌) عدو کنده شد

از همت اتحاد

ایرانیان را جان و دل زنده شد

از خدمت اتحاد

گشت از شما بنیاد ایمان متین

رحمت بر ایمانتان

وز کارکرد جان‌فشانان دین

فرخنده شد جانتان

سلطان نو جستید صد آفرین

بر جان سلطانتان

شاه رعیت‌پرور نامور

سلطان محمد رشاد

سلطان والا اختر دادگر

منظور جان عباد

کردار او باشد در اول نظر

پیرایهٔ اتحاد

سلطان محمدخان خامس که بخت

پیوسته جوید درش

در باغ اسلامی تناور درخت

شخصِ خردپرورش

زببندهٔ خرگاه و دیهیم و تخت

ذات همایون‌فرش

شاهی که خیزد نور شهزادگی

از جبههٔ پاک او

ماهی که تابد مهر آزدگی

از چرخ ادراک او

مایل به درویشی و افتادگی

طبع طربناک او

ای دوحهٔ سلجوقیان بی‌گزند

از چون تو زیبا ثمر

وی نام عثمان‌خان غازی بلند

از چون تو والا پسر

ای از تو در خلد برین شادمند

سنجر شَهِ نامور

دانی که یکسانند نوع بشر

اندر حقوق خودی

غصب حقوق خلق در هر نظر

باشد ز نابخردی

عدل و مساوات است نعم‌السیر

در مذهب ایزدی

عبدالحمید از جهل مبرم چه دید

جز بند و مسمار جهل

وز جور و استبداد جز غم چه دید

این است آثار جهل

جاهل به جز محنت ز عالم چه دید

وای آنکه شد یار جهل

شاهد شدی از جان و دل یار علم

یزدان بود یار تو

گرم است در ملک تو بازار علم

خود گرم بازار تو

چون کرده‌ای با نیکویی کار علم

نیکو بود کار تو

شاها زمان خدمت ملت است

آن هم چنین ملتی

کز جان و دل فرمانبر دولت است

آن هم چنین دولتی

باری اوان جنبش و همت است

شاها کنون همتی

شاها به راه راستی زن قدم

تا دین شود روسفید

دامان دل را پاک دار از ستم

تا خصم گردد پلید

بر جان خلق ای فیض مطلق بدم

تا دانش آید پدید

شاها درِ علم و خرد باز کن

بر دولت خویشتن

اسلام را شاها سرافراز کن

از صولت خویشتن

ایرانیان را یار و دمساز کن

با ملت خویشتن

نادرشه آن شاهنشه هوشمند

شد یار این اتحاد

ز آن رو که خود می‌دید بی‌چون و چند

آثار این اتحاد

در مُلکِ ایران شد به عهدش بلند

گفتار این اتحاد

او رفت و واماندند ایرانیان

چون گله در دست گرگ

وز رفتن او نیز رفت از میان

این اتحاد بزرگ

واکنون فرو بستند ملت میان

در این خیال سترگ

تا این دو ملت بار دیگر شوند

همدست و همداستان

بر دشمنان دین مظفر شوند

بر سیرت باستان

زان کج‌نهادی‌ها مکدر شوند

این فرقهٔ راستان

شاها ببین از راه مردانگی

بر ما که رسوا شدیم

وز ترکتاز دشمن خانگی

مطموع اعدا شدیم

بیگانگان کردند دیوانگی

چندان که بی‌پا شدیم

بر ما ز روس و انگلیس است بیش

اجحاف و کین و ستیز

بر ما رسد هردم دوصد گونه نیش

زان فرقهٔ بی‌تمیز

شد مملکت بی‌خانمان و پریش

چون خانم بی‌جهیز

غافل که اسلام این‌قدر پست نیست

کِش برگرفتن توان

ور بیشه از شیران تهی هست‌، نیست

چندان که خفتن توان

این خانه باری خانهٔ مست نیست

کِش پاک رفتن توان

چون خاطر فردوس‌پیمای تو

اسلام را زیور است

وندر کلام پارسی رای تو

استاد دانشور است

اندر مدیح ذات والای تو

گفتار من درخور است

تا مرد را از بخت‌، فرخندگی‌ست

بخت تو فرخنده باد

تا مُلک را از عدل‌، پایندگی‌ست

مُلکِ تو پاینده باد

تا جان و تن سرمایهٔ زندگی‌ست

جان و تنت زنده باد