بر سبزه نشست بلبل و قمری
باید می سرخ چون گل حمری
آری می سرخ درخور است از آنک
بر سبزه نشست بلبل و قمری
آن سرخ مِیی که گَرْش بربویی
نشناسیاش از بنفشهٔ برّی
آن می که سحابش اندرون بینی
رخشندهتر از ستارهٔ شعری