دوش رندی خلوتی خوش، خالی از اغیار داشت
حورش از فردوس و غلمانش ز جنت عار داشت
شاهدش خوش‌تر ز غلمان، زان‌که غلمان در بهشت
ذکر استغفار و آن الحان موسیقار داشت
حورالقدوس والقدوس و آن زیبا سرشت
الصبوح والصبوح اوراد در اسحار داشت
اندر افتادند حالی، آن دو سیمین تن به هم
کاین شغب بسیار و آن دیگر شبق بسیار داشت
لب همی سودند برهم آری آن را این سزد
کاین به لب شنگرف و آن بر پشت لب زنگار داشت
نغمه‌های آوخ آوخ خاست زان حورا سرشت
کانچنان دلکش، نوایی زخمهٔ مزمار داشت
گفتمش در عین وصل این ناله و فریاد چیست
گفت ما را جلوهٔ معشوق در این کار داشت
الغرض با آب غلمان چشمه‌سار حور را
شیوهٔ جنات تجری تحتا الانهار داشت