مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۶۰۸

چه کس ام من؟ چه کس ام من؟ که بسی وسوسه‌مند ام

گَه از آن سوی کشند م گَه از این سوی کشند م

زِ کشاکش چو کمان ام به کف ِ گوش‌کشان‌ام

قدَر از بام درافتد چو در ِ خانه ببندم

مگر استاره‌یِ چرخ ام! که ز برجی سوی برجی

به نُحوسی‌ش بگریم به سُعودی‌ش بخندم

به سما و به بروج‌اش، به هبوط و به عروج‌اش

نفسی هم‌تک ِ باد م نفسی من هَلَپَند ام

نفَسی آتش ِ سوزان، نفَسی سیل ِ گریزان

ز چه اصل ام؟ ز چه فصل ام؟ به چه بازار خرند م

نفسی فوق ِ طباق ام، نفسی شام و عراق ام

نفسی غرق ِ فراق ام نفسی راز ِ تو رَندم

نفسی هم‌ره ِ ماه ام، نفسی مست ِ اله ام

نفسی یوسف ِ چاه ام نفسی جمله گزند م

نفسی ره‌زن و غول ام، نفسی تند و ملول ام

نفسی ز این دو برون ام؛ که بر آن بام ِ بلند ام

بزن ای مطرب ِ قانون هوس ِ لیلی و مجنون!

که من از سلسله جَستم؛ وَتَد ِ هوش بِکَندم

به خدا که نگریزی! قدح ِ مِهر، نریزی!

چه شود ای شَه ِ خوبان که کنی گوش به پند م

هله! ای اوّل و آخر! بده آن باده‌یِ فاخر!

که شد این بزم منوّر به تو ای عشق ِ پسند م

بده آن باده‌یِ جانی زِ خرابات ِ معانی

که بدان ارزد چاکر که از آن باده دهند م

بپَران ناطق ِ جان را تو از این منطق ِ رسمی

که نمی‌یابد میدان ِ بگو حرف ِ سمند م