بصدای درمندی بنوای دلپذیری
خُم زندگی گشادم بجهان تشنه میری
تو بروی بینوائی درِ آن جهان گشادی
که هنوز آرزویش ندمیده در ضمیری
ز نگاهِ سرمه‌سائی بدل و جگر رسیدی
چه نگاه سرمه‌سائی دو نشانه زد به تیری
به نگاهِ نارسایم چه بهارِ جلوه دادی
که بباغ و راغ نالم چو تَذَرو نو صفیری
چه عجب اگر دو سلطان بولایتی نگنجند
عجب اینکه می‌نگنجد بدو عالمی فقیری