اقبال لاهوری » پیام مشرق » بخش ۱۹۲ - شبنم

گفتند فرود آی ز اوج مه و پرویز

بر خود زن و با بحر پر آشوب بیامیز

من عیش هم آغوشی دریا نخریدم

آن باده که از خویش رباید نچشیدم

گل گفت که هنگامه مرغان سحر چیست؟

این انجمن آراسته بالای شجر چیست؟

تو کیستی و من کیم این صحبت ما چیست؟

بر شاخ من این طایرک نغمه سرا چیست؟

گفتم که چمن رزم حیات همه جائی است

بزمی است که شیرازه ٔ او ذوق جدائی است

من از فلک افتاده تو از خاک دمیدی

از ذوق نمود است دمیدی که چکیدی

نم در رگ ایام ز اشک سحر ماست

این زیر و زبر چیست فریب نظر ماست

در پیرهن شاهد گل سوزن خار است

خار است ولیکن ز ندیمان نگار است

بر خیز و دل از صحبت دیرینه بپرداز

با لالهٔ خورشید جهان تاب نظر باز