سلمان ساوجی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۸۰

آن یار که مشک بر قمر می‌ساید

از لعل لبش در و گهر می‌زاید

هر چند که خائیده سخن می‌گوید

شیرین دهنش ولی شکر می‌خاید