مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۵۲

امشب همه شب نشسته اندر حزنم

فردا بروم مناره را کارد زنم

خشم آلودست اگرچه با ماست صنم

در چاه رسیده‌ام ولی بی‌رسنم