مولانا » دیوان شمس » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۱۷

این همدم اندرون که دم میدهدت

امید رسیدن به حرم می‌دهدت

تو تا دم آخرین دم او میخور

کان عشوه نباشد ز کرم میدهدت