اوحدی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۱۷

کرد از دل صافی برت این آب درنگ

تا دست تو بوسد چو بدو یازی چنگ

اکنون که نشان کژروی دیدی ازو

بگذاشته‌ای که می‌زند بر سر سنگ