انوری » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷۵

زلف تو مصاف عنبر تر شکند

لعل تو نهال شهد و شکر شکند

گل کیست که با رخ تودر باغ آید

وانگه دو سه روز خویشتن برشکند