محتشم کاشانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۳۸

آن ابر عطا که حاتمش کرده سجود

پیوسته چو بسته بر رخ مادر جود

ناچار ما چار شدیم از کرمش

راضی و ازو نیامد آن هم به وجود