زآن حَبّهی خَضراخور، کَز رویِ سَبُکروحی
هرکـاو بِخورَد یک جو، بر سیخ زَند سی مرغ
زآن لقمه که صوفی را، در معرفت اندازد
یک ذرّه و صد مَستی، یک دانه و صد سیمرغ