حافظ » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۲

در سنبلش آویختم از روی نیاز

گفتم «من سودازده را کار بساز»

گفتا که «لبم بگیر و زلفم بگذار»

در عیش خوش‌ آویز، نه در عمر دراز