حافظ » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۷

از چرخ به هر گونه همی دار امید

وز گردش روزگار می‌لرز چو بید

گفتی که «پس از سیاه رنگی نبُوَد»

پس موی سیاه من چرا گشت سفید؟