خاقانی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۳۹

چون سایه اگر باز به کنجی تازم

همسایهٔ من سایه نبیند بازم

ور سایه ز من کم کند آن طنازم

از سایهٔ خود هم نفسی بر سازم