فَمَنْ بَدَّلَهُ بَعْدَ مٰا سَمِعَهُ فَإِنَّمٰا إِثْمُهُ عَلَی اَلَّذِینَ یُبَدِّلُونَهُ إِنَّ اَللّٰهَ سَمِیعٌ عَلِیمٌ (۱۸۱) فَمَنْ خٰافَ مِنْ مُوصٍ جَنَفاً أَوْ إِثْماً فَأَصْلَحَ بَیْنَهُمْ فَلاٰ إِثْمَ عَلَیْهِ إِنَّ اَللّٰهَ غَفُورٌ رَحِیمٌ (۱۸۲)
پس هر که بدل کند آن را بعد از آنکه شنید آن را پس جز این نیست که گناهش بر آن کسانست که بدل کنند آن را بدرستی که خدا شنوندۀ دانا است (۱۸۱) پس هر که ترسید از وصیت کننده میلی یا گناهی پس بصلاح آورد میانشان پس نیست گناهی بر او بدرستی که خدا آمرزندۀ مهربان است (۱۸۲)
پس هر آن کو بست چشم عقل و دید
کرد تبدیل آنچه از موصی شنید
این گنه باشد بر آنها کز دغل
می نمایند آن وصیّت را بدل
نیست هیچ از بهر موصی اثم و بیم
حق به قول او سمیع است و علیم
وآنکه او ترسد ز موصی بر گناه
یا به میلی کآن بود بر اشتباه
یا نداند آن وصیّت را به حق
پس به حق گرداند از باطل ورق
بر رضای وارث از روی سداد
صلح بدهد بی نشان دور از فساد
نیست هیچ از بهر او جرم و قصور
حق در اصلاحش رحیم است و غفور
مصلحان را حق دهد پاداش نیک
گر نباشد در ستم با کس شریک