از ولایت زواره ی خراسان است در شعر همین تخلص دارد چه در عمر خود همین یک مطلع گفته بود :
اما بخوش آمد گفتن شهرت تمام داشت و با سید علی درویش زواره ای مصاحب بود اگر سید مذکور گفتی که فلان شربت بیاورید او سوگند میخورد که در خاطر من آن میگذشت و گاه بود که افیون او را فرو برده بود گاهی در مجلس کسی رباعییی میخواند از او می پرسیدند که چون شعری بود؟ میگفت من هرگز مثل این قصیده ی پر زور نشنیده ام و گاه گه در مجلس نشسته بودند داد میکردند که تریاکش فرو برده ناگاه او سر بر میآورد و میگفت عجب شعرهای سوزناک خواندید!! آخر از سوگند دروغ بسیار هلاک شد.