او نیز از سادات آنجاست و در تقوی و صلاح از عزیزان دیگر بهتر است و گاهی شعر میگوید و تخلصش عظیمی است . این مطلع از اوست :
از سر کویش مرا نبود هوای پای گل
بی گل رویش کجا باشد مرا پروای گل