امیر پازواری » دیوان اشعار » ده و بیشتر از ده‌بیتی‌ها » شمارهٔ ۶

حیا بُو مره کَشْ، ته خجیره خویی

ته صَدْ طَرفْ سخنْ ره به نازْ بئویی

دیمْ سرخه گلْ ره مونّه که باغْ بشکویی

کَمنْ مشکُ وُ عاشقْ انتظارِ بُویی

دیرْ شَرْ پیغُومْ هدامه هرازِ رویی

گتمهْ خنهْ پیشْ شُونی، مه ماهِ نویی

هر وختْ ماهِ نو، دیمْ بَشُوره ته اُویی

بَوْ اَتّا پیغُومْ دارْمهْ، اون دلْ کَهویی

دلْ مَیْلِ سَفر کنّه مه جان ره کویی

دَسْ گل‌چینِ مَیْلْ کنّهْ شه یارِ رویی

چشْ مَیْلِ ختنْ کنّه کَشْ ماهِ نویی

یارب! هر سه حاجتْ مه روا بویی

اونْ داغْ که منه دلْ دَرهْ ته ابرویی

عَجبْ کَمُونْ که داغ به دلْ مه بَزُویی

وشْکو رنگارنگْ چیمه کنارِ رویی

سر هدامهْ، ته عشقْ، هر چی بُونه بُویی

چَن سٰالْ جفا کَشّمه منْ روز و شویی

لذّتْ ره نَدونسّتمهْ چیه خویی!؟

اسٰا بُورْدهْ که بَخْت به من کنه رویی

مه حاصلْ همینْ برْمویی، هویی هویی