امیر پازواری » دیوان اشعار » هشت‌بیتی‌ها » شمارهٔ ۲۷

دوستْ مرهْ هداشه کَمنْ جه دْمُویی

گته شه گردنْ، طوق هَکنْ تار کَهُویی

هر کَلبْ که تنه شَهرْ برسیه بویی

خَلیطهْ دْکنْتا نَهلّی که شویی

زنجیرْ پرْ گرهْ دیمهْ مشکینهْ مُویی

شَمس و قَمرْ ته مُورهْ ستایش گویی

ته خجیرهْ چیررهْ هر کَسْ خواهشْ بُویی

آتشْ دْکفهْ اُونْ دلْ ره، خامشْ نویی

تا مه رشته‌ی جانْ به کشاکَشْ بویی

عشقِ تَشْ منه دلْ ره وشاوش بُویی

منه تمنّا به ته دْتا خشْ بُویی

ته سرْ مرهْ «نا» نَوْ، «اری»، بو، خشْ بویی

گتی که هَمتا یابمْ ته ماه نویی

اونْ یُوسفهْ چیره گننهْ، این شَهرْ تویی

صد سالْ کَسْ تنهْ وصف و ثناره گویی

راستْ ننهْ تَعریفْ که بَکنهْ یک مویی