امیر پازواری » دیوان اشعار » هشت‌بیتی‌ها » شمارهٔ ۲۵

اونوخت که خدا بساته،‌ای بساط ته

گِل هَشْت بهشتْ ره اُورده اُوی حیٰات ته

فرشته به عَرْش کنّهْ همینْ دعاته:

یاربْ! نَرْسهْ مَسْته چشْ‌ره خطاته

ته ذَرّه خوبی اگرْبه عالمْ پاته

نَویّمهْ به عالمْ بُو یکی همتا ته

زُلَیْخا و یوسفْ بنده و آقاته

منْ کیمهْ که شه جانْ ره کنمْ فدا ته

چی خارْببه روزْ که گشت کردمهْ هَمپاته

نثارْ کردمهْ زلفْ ره پچاپچاته

بُورْدمهْ دَ چینمْ نَرد وُ شَطرنجْ براته

هلاگنی هچینْ که تنه شاهْ ماته

همیشه گتی بُومّه دَردِ دوٰاته

جانْ دارْمهْ یکی، شَمّهْ ورهْ به پاته

امیرْ بَوّهْ پابَندِ دَرْدُ و دواته

ای کجْ‌نظرْ، مه ذیله بَسُوته واته