امیر پازواری » دیوان اشعار » هشت‌بیتی‌ها » شمارهٔ ۷

کٰافِرْ وَچِهْ، پَیْکُونِ غَمْزِهْ بِروُ کِرْدْ

مِنِهْ کِشْتِنِ وَرْ، دِچِشْمُونْ سییُو کِرْدْ

هَرْ وَخْتی کِهْ زِلْفْ خِدْرِهْ پیچ وُ تُو کِرْدْ

مِهْ روُزْرِهْ سییُو وُ جیم وُ دٰال وُ وُو کِرْدْ

تِهْ مِشْکینْ کَمِنْ پِرْ سَر وُ مٰالْ‌رِهْ دُو کِرْدْ

مِهْ روُزْرِهْ سییُو وُ جیم وُ دٰال وُ وُو کِرْدْ

اُونْکِهْ مِهْ وٰا سِرّ دِتٰا عَقیقْ‌رِهْ نُو کِرْدْ

تُرْکی بِهْ یَغْمٰا اوُنْ نِکَرْدْ، تِهْ دِلُو کِرْدْ

نٰازِ سِرْمِهْ شِهْ مَسِّهْ چِشْ‌رِهْ سییُو کِرْدْ

دِتٰازِهْ نَرْگِسْ دیمِهْ، گِلِ سَرْخُو کِرْدْ

دِ زِلْفْ عَنْبَرْآسٰا بِهْ گِلِ سَرْ سُو کِرْدْ

تِهْ دِ زِلْفْ مِنِهْ روُشِنِهْ رُوزْرِهْ، شُو کِرْدْ

دِ کَمِنْ تِهْ رُورِهْ مِثْلِ مُونْگِ نُو کِرْدْ

مِشْکینْ کَمِنْ عٰاجِهْ گِرْدِنْ پیچ وُ تُو کِرْدْ

اَمیرْ گِنِهْ تِهْ لُوکِهْ نِبٰاتْ‌رِهْ او کِرْدْ

اَز اینْ کِهْ تِهْ لُو بٰا مِهْ لُو، لُو بِهْ لُو کِرْدْ